VEDAT TÜRKALİ - İstanbul

salkım salkım tan yelleri estiğinde

mavi patiskaları yırtan gemilerinle

uzaktan seni düşünürüm İstanbul

binbir direkli Halicinde akşam

adalarında bahar

Süleymaniye'nde güneş

hey sen güzelsin kavgamızın şehri

ve uzaktan seni düşündüğüm bugünlerde 

bakışlarımda akşam karanlığım

kulaklarımda sesin İstanbul 

ve uzaklardan

ve uzaklardan seni düşündüğüm bugünlerde

sen şimdi haramilerin elindesin İstanbul

plajlarında karaborsacılar

yağlı gövdelerini kuma sermiştir

kürtajlı genç kızlar cilve yapar karşılarında 

balıkpazarında depoya kaçırılan fasulyanın

meyvesini birlikte devşirirler

sen şimdi haramilerin elindesin İstanbul

et, tereyağı şeker

padişahın üç oğludur kenar mahallerinde

yumurta masalıyla büyütülür çocukların

hürriyet yok

ekmek yok

hak yok

kolların ardından bağlandı

kesildi yolbaşların

haramilerin gayrısına yaşamak yok

almış dizginleri eline

bir avuç vurguncu müteahhit toprak ağası

onların kemik yalayan dostları

onların sazı, cazı, villası, doktoru, dişçisi

ve sen esnaf sen söyle sen memur sen entellektüel

ve sen

ve sen haktan bahseden Ortaköy'ün Cibali'nin işçisi

seni öldürürler

seni sürerler

buhranlar senin sırtından geçiştirilir

ipek şiltelerin istakozların

ve ahmak selameti için

hakkında idam hükümleri verilir

haktan bahseden namuslu insanları

yağmurlu bir mart akşamı topladılar

karanlık mahzenlerinde şehrin

cellatlara gün doğdu

kardeşlerin acısıyla yanan bir çift gözün vardır

bir kalem yazın vardır

dudaklarını yakan bir çift sözün vardır

söylenmez

haramiler kesmiş sokak başlarını

polisin kırbacı, celladın ipi, spikerin çenesi, baskı makinesi

haramilerin elinde

ve mahzenlerinde insanlar bekler

gönüllerinde kavga, gönüllerinde zafer

bebeklerin hasreti içlerinde gömülü

can yoldaşlar saklıdır mahzenlerinde

boşuna çekilmedi bunca acılar İstanbul

bulutların ardında damla damla sesler

gülen çehreleri ve cesaretleriyle

arkadaşlar çıktı karşıma

dindi şakalarımın ağrısı

bir kadın yoldaş tanırdım

bir kardeş karısı

hasta ciğerlerini taşıdığı çelimsiz kemikli omuzları

ve hüzünlü çehresiyle bebelerini seyrederdi

cellatlara emir verildiği gün haramilerin sarayında

gebeliğin dokuzuncu ayında

aç kurtların varoşlara saldırdığı

tipili bir geceyarısı

sırtında çok uzak bir köyden indirdi

otuzbeşkiloluk sırrımızı

zafer kanlı, zafer kıpkırmızı

boşuna çekilmedi bunca acılar İstanbul

bekle bizi

büyük ve sakin Süleymaniye'nle bekle

parklarınla, köprülerinle, kulelerinle, meydanlarınla

mavi denizlerine yaslanmış

beyaz tahta masalı kahvelerinde bekle

ve bir kuruşa Yeni Hayat satan

Tophane'nin karanlık sokaklarında

koyun koyuna yatan

kirli çocuklarınla bekle bizi

bekle zafer şarkılarıyla caddelerinden geçişimizi

bekle dinamiti tarihin

bekle yumruklarımız

haramilerin saltanatını yıksın

bekle o günler gelsin İstanbul, bekle

sen bize layıksın